ในเมื่อหัวใจมันเรียกร้อง ให้เราออกเดินทางไปท่องโลกกว้างคนเดียว อะไรก็ฉุดไม่อยู่แล้ว และเมื่ออยากไปขนาดนี้แล้ว จะรออะไรอีกเล่า !!

ไปสร้างความคุ้นเคยกับความเหงา

แน่นอน…เราไปคนเดียวนะ ถึงจะอยากฉายเดี่ยวหรืออยากลุยคนเดียวแบบอินดี้แค่ไหนก็เถอะ ความเหงามันเกิดขึ้นได้ตลอดนั่นแหล่ะ จากที่เคยมากับเพื่อน ได้พูดคุย สนุกสนาน พอมาคนเดียว อะไร ๆ ก็ต้องทำคนเดียว เดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว รูปที่ถ่ายส่วนใหญ่ก็จะเป็นรูปวิว ทิวทัศน์ หรือบรรยากาศรอบ ๆ ส่วนรูปตัวเองน่ะเหรอ…กว่าจะโผล่มาซักรูป เพราะต้องทำใจกล้าไปขอให้คนเขาถ่ายให้ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น การอยู่คนเดียวมันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะทุกอย่างนะ พอได้อยู่คนเดียวแบบเหงา ๆ …เวลาแบบนั้น มันกลับทำให้เราได้ใช้ความคิดมากขึ้น ได้สำรวจตัวเอง ได้คิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ได้ลึกซึ้งมากขึ้น บางทีพอกลับจากการเที่ยวคนเดียว เราจะพบว่าช่วงเวลาที่เราจดจำได้ดีที่สุดคือตอนที่เรานั่งเหงา ๆ อยู่คนเดียวก็ได้ และมันก็อาจเป็นช่วงเวลาที่เราชอบและประทับใจที่สุดในการเดินทางครั้งนั้นก็ได้เหมือนกัน…ใครจะไปรู้

ความเป็นผู้ใหญ่ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น

พอได้ทำอะไรคนเดียว สิ่งที่เราต้องทำซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ คือ ต้องวางแผนชีวิตและจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง แน่นอน…เราต้องตัดสินใจเองทุกขั้นตอนตั้งแต่เลือกวิธีการเดินทาง ไปพักที่ไหน จองที่พักผ่านเว็บไซต์หรือโทรไปจองกับเจ้าของโรงแรมหรือจะเสี่ยง walk in เผื่อได้ราคาถูก จะซื้อทัวร์ท้องถิ่นหรือจะลุยเองไม่ง้อทัวร์ ถ้าอยากลองเที่ยวเวลากลางคืนด้วยต้องไปแบบไหนถึงจะปลอดภัย ทุกอย่างที่ว่ามาล้วนต้องมีการหาข้อมูล ตัดสินใจเลือกทางเลือกที่ดีที่สุด และวางแผนเป็นขั้นเป็นตอน ทักษะพวกนี้ล้วนเป็นส่วนประกอบที่จะทำให้เรามีความคิดแบบผู้ใหญ่ ทำให้เราเติบโตขึ้น สามารถพึ่งตนเอง และวางแผนจัดการชีวิตได้ดียิ่งขึ้นด้วย

ประสบการณ์แปลกใหม่ที่คนอื่นไม่มี

สิ่งที่เราได้แน่นอนจากการเดินทางก็คือประสบการณ์นี่แหล่ะ เราอาจจะมีเรื่องผิดพลาดจากครั้งแรก แต่เราย่อมนำบทเรียนนั้นไปใช้ในการเดินทางครั้งต่อไป และพึงระลึกเสมอว่าไม่มีอะไร perfect เราย่อมต้องเจอทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดี อย่ามัวรู้สึกนอยด์กับความผิดพลาดเล็กน้อยที่เกิดขึ้นระหว่างทาง แต่จงเตรียมใจที่จะยอมรับและให้คิดว่าทุกอย่างล้วนเป็นประสบการณ์ อยากให้นึกถึงคำขวัญที่เกี่ยวกับจุดหมายในชีวิต จากภาพยนตร์เรื่อง The Secret Life of Walter Mitty เราจะได้ฉุดคิดและเข้าใจความหมายของการเดินทางมากขึ้น

เมื่อวันหนึ่ง เราเกิดความรู้สึกอยากพักผ่อนมาก ๆ อยากไปไหนก็ได้ที่อากาศดี ๆ มีธรรมชาติสวย ๆ มีอาหารอร่อย     มีบรรยากาศแปลกหูแปลกตา จนอดใจไม่ไหวที่จะเอ่ยปากชวนเพื่อนสนิทไปด้วยกัน แต่ช่วงนี้เพื่อน ๆ งานยุ่ง ติดธุระโน่นนี่นั่นมากมาย คำตอบที่ได้จึงหนีไม่พ้น “รอปลายปี ไหม” หรือ “ขอเวลาเคลียร์งานและเก็บตังค์ก่อนดิ” หรือไม่ก็ “แกชวนเอกับบีสิ เห็นมันเคยบอกอยากไปเที่ยวทะเล”

“เราไม่รอใครแล้วนะ เราอยากไป เราก็จะไป”

แต่ปัญหาอย่างเดียว คือ ไม่เคยไปเที่ยวคนเดียวเลย

มันจะอันตรายหรือเปล่า?

ต้องเตรียมตัวยังไงบ้างนะ?

จะดูแปลกหรือเปล่านะ ใคร ๆ เขาคงไปเที่ยวเป็นกลุ่ม เป็นแก๊งค์ หรือไปเป็นคู่กันทั้งนั้นแน่เลย

ต้องเดินคนเดียวเหงา ๆ แน่เลย

หรือจะไปไปดี

หากมีก้าวแรก ก้าวที่สองสามจะตามมา

ถ้ามัวแต่กังวล และยึดติดกับความคุ้นชินแบบเดิม ๆ เราจะไม่มีโอกาสได้พบกับประสบการณ์ใหม่ ๆ เลย ดังนั้นลองก้าวข้ามคำถามและความกังวลเหล่านั้น แล้วก้าวออกไปเผชิญโลกพร้อมกับจินตนาการภาพที่ได้เดินทางด้วยความตื่นเต้น เก็บเกี่ยวความรู้สึกเวลาได้เดินผ่านสถานที่ต่าง ๆ และถามตัวเองว่าเรารู้สึกแบบไหนเมื่อได้พบเห็นรอยยิ้มของเพื่อนร่วมทางที่ไม่เคยรู้จักกัน โมเม้นไหนที่เราชอบและอยากใช้เวลาดื่มด่ำกับมันที่สุดตลอดการเดินทาง โมเม้นแบบนั้น จะทำให้เราคิดคำเฉพาะขึ้นมา…… “ติดใจ”…… เราจะติดใจช่วงเวลาแบบนั้น และการเดินทางครั้งต่อไป เราจะไม่พลาดเลยที่จะเก็บโมเม้นแบบนั้น ในทุกที่ที่เราไป

ฝึกตัวเองให้สื่อสารและหาเพื่อนใหม่

สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อเดินทางคนเดียว คือ เราจำเป็นต้องพูดคุยกับคนแปลกหน้า ทั้งการถามข้อมูลรายละเอียดตั๋วรถไฟ รถบัส รถสองแถว เรือข้ามฝาก เรือนำเที่ยว ถามถึงที่พัก โรงแรม โฮสเทล ร้านอาหารขึ้นชื่อ ร้านอาหารพื้นเมือง เหล่านี้ล้วนต้องถามจากเจ้าหน้าที่ที่ให้บริการและจากผู้คนพื้นถิ่นหรือแม้แต่คนเดินทางท่องเที่ยวด้วยกัน สิ่งที่อยากบอกคือ นี่คือโอกาสที่เราจะได้เรียนรู้วิธีสื่อสารกับผู้คนรอบข้าง ได้ฝึกการตั้งคำถาม ฝึกการพูดและการเลือกใช้ถ้อยคำ เพราะคนต่างกลุ่มเราอาจต้องใช้วิธีการพูดที่แตกต่างกัน ทักษะแบบนี้จะเกิดขึ้นและติดตัวเราไป ซึ่งเอาไปใช้ได้ทั้งชีวิตส่วนตัวและในชีวิตการทำงาน

นอกจากนี้ ในบางสถานการณ์เราอาจจะต้องเป็นคนให้คำตอบ ต้องมีซักครั้งที่มีคนเดินเข้ามาถามเรา บางอย่างเราให้คำตอบได้ บางอย่างเราไม่รู้คำตอบแต่พอจะรู้ว่าเขาจะหาคำตอบจากที่ไหน แต่บางเรื่องเราเองก็มืดแปดด้านเหมือนกัน เหตุการณ์แบบนี้มักจะนำพาให้เราได้เพื่อนใหม่ (ส่วนใหญ่จะเป็นนักเดินทางหรือ Backpacker ชาวต่างชาติที่มักเดินทางคนเดียว) แค่เรากล้าที่จะเปิดพื้นที่ส่วนตัวให้เพื่อนร่วมทางได้เข้ามาแลกเปลี่ยนข้อมูล เรื่องราว มุมมอง ความคิดเห็น เผลอ ๆ เราจะได้คนชอบเที่ยวสไตล์เดียวกันเพิ่มมาเป็นเพื่อนซี้คนใหม่ก็ได้

เอาเข้าจริง เมื่อเราได้ยินเสียงเรียกร้องของการเดินทาง เราคงไม่ต้องให้ใครมาบอกเหตุผลจูงใจอะไรมากมาย แต่สำหรับบทความนี้ เป็นเพียง Intro สั้น ๆ ที่จะสร้างแรงบันดาลใจให้คุณอยากเดินทางท่องเที่ยวคนเดียว ซึ่งในบทความต่อไป เราจะมาแบ่งปันกันต่อใน “Your First Solo Trip ทริปแรกกับการเดินทางท่องเที่ยวคนเดียว : ตอนที่ 2” ซึ่งจะพูดคุยกันในเรื่องของการสร้างความคุ้นเคยกับความเหงา ความเป็นผู้ใหญ่ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น และประสบการณ์แปลกใหม่ที่คนอื่นไม่มี  รอติดตามกัน…อีกไม่นาน